"คุณสามารถที่จะเอาร้องเท้าใส่เข้าไปในไมโครเวฟได้ แต่มันจะไม่มีทางออกมาเป็นคุ๊กกี้"

มีเด็กคนหนึ่งที่ทำงานอยู่กับผม ตั้งแต่ในวันที่ได้มาร่วมงาน ผมพยายามดูว่าเขามีความถนัดด้านใด และป้อนงานให้เขา และในทุกๆงาน ผมจะพยายามไม่ให้เขาทำงานในลักษณะที่ต้องคอยดูแลทุกขั้นตอน ผมพยายามมอบอำนาจในการตัดสินใจ พยายามบอกวิธีคิด ไม่ใช่วิธีทำ 

ผมใช้เวลากับเด็กคนนี้อยูประมาณปีกว่าๆ คนรอบข้างผมบอกว่าเด็กคนนี้ขาดความรับผิดชอบอย่างสูง แต่หลายครั้งที่เขาทำอะไรไม่สำเร็จ ผมมักโทษตัวเองว่า เป็นคนที่สอนคนให้ทำงานไม่เป็น หรือไม่สามารถที่จะวางคนให้ถูกกับงานได้จริงๆ

ผมเลยพยายามคิดและใช้งานโดยไม่ให้ตัวเองเป็นศูนย์กลางของความคิด พยายามดูว่าเขาชอบงานประเทศไหน และเคยคิดว่า หรือว่าเด็กคนนี้มีความอยากเป็นเจ้าของกิจการมาก เลยดูเหมือนเขาเบื่อหน่ายที่ต้องนั่งทำงานให้กับเรา

วันหนึ่งมีจังหวะมาพอดี ในเรื่องการเปิดกิจการเล็ก ที่ดูเหมือนจะตรงกับความสนใจกับเด็กคนนี้ ผมเลยตัดสินใจถามว่า อยากทำรึปล่าว ผมจะลงทุนให้ และให้เขาเป็นผู้จัดการ และอยู่ในฐานะผู้ร่วมทุนเลย เด็กคนนี้รีบตอบว่า ผมอยากทำครับ ด้วยแววตาแห่งความมุ่งมั่น

และแล้วผมก็เขียนโครงการเล็กๆให้ เนื่องจากเป็นงานที่ไม่ได้ซับซ้อนมากมาย พร้อมเงินลงทุน และไปร่วมทุ่นกับพี่อีกท่าน ที่เป็นเจ้าของสถานที่ ที่จะเปิดกิจการนี้

ในบันทึกข้อตกลงนั้น ผมยกระดับฐานะของเด็กคนนี้ จากลูกจ้าง มาเป็นผู้ร่วมทุน และให้เป็นผู้จัดการกิจการทั้งหมด เพราะทราบมานานแล้ว่าเขามีความสนใจในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก กิจการก็ได้เริ่มขึ้น

แต่แค่เพียงในช่วงเซ็ตอัพกิจการเพียงเท่านั้น หน้าที่ผู้จัดการของเด็กคนนี้ ก็กลับกลายเป็นภาระ ของพี่ผู้ที่ร่วมลงทุนอีกท่าน ที่ต้องคอยมาดูแล คอยทำงานแทน อย่าว่าไปถึงเรื่องดูแลกิจการได้ดี หรือไม่ดีเลย เพียงแค่ความรับผิดชอบ ที่จะคอยอยู่ดูแลในแต่ละวัน ก็ไม่มี สรุปแล้วในที่สุด คงไม่มีคำอธิบายใดที่จะดีไปกว่าคำจำกัดความของคนรอบข้างผม ที่คอยเตือนว่า เด็กคนนี้ขาดความรับผิดชอบ

แค่เรื่องความรับผิดชอบเพียงอย่างเดียว ก็ชีให้เห็นถึงความสำเร็จที่ไม่เท่ากันของแต่ละคนได้มากเหลือเกิน 

เราแต่งตั้งเด็กที่มีความสามารถและมีจิตใจเพียงแค่ทำงานรายวันให้เป็นผู้จัดการได้ แต่เราไม่สามารถทำให้เขามีจิตใจที่เป็นผู้จัดการได้ 

นี่แหละครับ คือ "คุณสามารถที่จะเอาร้องเท้าใส่เข้าไปในไมโครเวฟได้ แต่มันจะไม่มีทางออกมาเป็นคุ๊กกี้"